Φωτογραφιες: Johnfox Photography
Παραξενο. Ναι, αυτη ειναι μια λεξη για να περιγραψεις το feeling της πρωτης γνωριμιας με τη Stelvio. Αν εχεις συνηθισει να οδηγεις σπορ Alfa, η εισοδος στο επιβλητικο SUV που τραβαει τα βλεμματα με την εμφανιση του, ειναι μια διαφορετικη εμπειρια. Αυτο, αφου βεβαια, την εχεις «επεξεργαστει» εξωτερικα, θαυμαζοντας το επιθετικο ρυγχος, τις αρμονικες καμπυλες και τα οπισθια με τις δυο ευμεγεθεις αποληξεις της εξατμισης. Και φυσικα, τις ζαντες. Αυτες τις ζαντες…
Στο εσωτερικο, η εικονα ειναι πιο γνωριμη. Giulia. Ναι, αυτο θυμιζει το σαλονι του πολυαναμενομενου SUV της Alfa. Αριστη ποιοτητα πλαστικων, μια αισθηση σπορτιφ πολυτελειας παντου, οπως και παντου εχει χωρους αποθηκευσης. Για τους χωρους ουτε λογος, βεβαια, δεν χρειαζεται (525 λιτρα ο χωρος αποσκευων). Και, γενικα, ειναι μαλλον λαθος να αναλωθεις σε αυτα. Γιατι, οπως θα καταλαβεις σε λιγο, ακομα και αν βρεις «παρασπονδιες» στο εσωτερικο της Stelvio -που δεν θα βρεις, με εξαιρεση καποια μικρα παραπονα για τη συναρμογη- θα τις αγνοησεις οταν κανεις τα πρωτα χιλιομετρα μαζι της.
Βολευομαι στο μπακετ καθισμα, λοιπον, πιανω το τιμονι και παταω το start/stop σε αυτο. Οχι τυχαια, η Stelvio, θυμιζει μια Giulia που εχει ψηλωσει. Λεω, οχι τυχαια, αφου βασιζεται στο ιδιο πλαισιο, «απλα», εδω, καθεσαι μολις… 19 ποντους ψηλοτερα απο οτι στο αδελφακι. «Καλυτερα», σκεφτομαι, οσο τη βγαζω απο το υπογειο γκαραζ χωρις το φοβο να τραυματισω την «κοιλια» της, αλλα και οσο περναω πανω απο λακουβες και αλλες ανωμαλιες του ελληνικου οδοστρωματος χωρις να… αγχωνομαι.
Στη θεση “Normal” του περιστροφικου διακοπτη DNA, η Stelvio συμπεριφερεται ως ενα δυνατο, ανετο, πολυτελες SUV. Οι Ιταλοι εχουν κανει εξαιρετικη δουλεια στην ποιοτητα κυλισης, η οποια ειναι κορυφαια και δεν εχει να ζηλεψει τιποτα, σε κανενα σημειο, απο τον γερμανικο -και σουηδικο- ανταγωνισμο. Ο κινητηρας ειναι ησυχος, οι αλλαγες γινονται ομαλα, αεροδυναμικοι θορυβοι δεν περνουν στην καμπινα (με εξαιρεση καποιους οχι ενοχλητικους των καθρεφτων απο τα 150 χ.α.ω. και ανω) και τα χτυπηματα και οι κραδασμοι στις ανωμαλιες του οδοστρωματος, ειναι αγνωστες λεξεις. Παρολα αυτα, στην ευθεια και στις σταθερες, υψηλες ταχυτητες, ειναι «σφιχτη» και δεν εμφανιζει τασεις κυματισμου.
Ομως, για να λεμε την αληθεια (καλα, οχι οτι λεγαμε ψεματα ως τωρα), ολα τα παραπανω δεν αποτελουν λογους για να επιλεξει κανεις μια βενζινοκινητη, τετρακινητη Stelvio με 280 ιππους. Και εδω, αρχιζουν τα ωραια. Γιατι η Stelvio, στη θεση “Dynamic” και με… ορεξατο οδηγο, στην καταλληλη διαδρομη, μεταμορφωνεται και, σιγουρα, δεν θυμιζει σε τιποτα ενα πιο ραθυμο SUV. Ακομα και αν τη «στυβεις» στην πιστα.
Εχω λοιπον στα χερια μου ενα εξαιρετικα ακαμπτο πλαισιο, εναν ισχυροτατο κινητηρα και ενα συνολο στο οποιο εχει γινει οικονομια βαρους (αξονας απο ανθρακονημα, αλουμινενια κομματια, οπως το καπο και οι πορτες) για να παραμεινει κατω απο 1.800 κιλα. Πως μπορει να συμπεριφερεται η Stelvio οταν πιεστει;
Εν πρωτοις, ειναι η επιταχυνση. Η Stelvio ξεκολλαει εντυπωσιακα και εκτοξευεται προς τα πρωτα 100 χ.α.ω. απο σταση σε μολις 5,7 δευτερολεπτα, με τη βοηθεια της εξαιρετικης τετρακινησης και του αριστου -σε κλιμακωση, αποκριση, αισθηση και… ο,τι μπορεις να φανταστεις- οκταταχυτου κιβωτιου της ZF. Και αν οι επιδοσεις ειναι κορυφαιες (14 δευτερολεπτα για το 400αρι), ακομα πιο… κορυφαια ειναι η οδικη συμπεριφορα. Με «οπλο» το ακριβεστατο τιμονι των 2,1 στροφων (!) που παρεχει αριστη πληροφορηση για το μπροστινο συστημα, επιτιθεμαι στην πρωτη στροφη.
Η Stelvio εχει εξαιρετικο turn-in και συμπεριφορα… GTi. Σημαδευω την κορυφη και διαπιστωνω οτι στριβω, με το αμαξωμα να παιρνει ελαχιστη, ανεπαισθητη κλιση. Το διαφορικο, το οποιο λειτουργει κατα βαση ως πισωκινητο, στελνει κινηση εμπρος οταν αρχιζει να χανεται η προσφυση και με τραβα προς τα μεσα, χωρις… δραματα. Οταν δε, θελω να «παιξω», μπορει το ESP να μην απενεργοποιειται, ομως μου επιτρεπει να δωσω μεγαλυτερες γωνιες στην ουρα, παρεμβαινοντας σαν να με… χτυπα στον ωμο, οταν τα πραγματα αρχισουν να βγαινουν εκτος ελεγχου. Με συμμαχο το αριστο κιβωτιο της ZF, που αλλαζει αστραπιαια απο τα τεραστια αλουμινενια paddles του τιμονιου και με αφηνει να ανεβοκατεβασω οποτε εγω θελω και τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ τετραπιστονα Brembo (36 μετρα για την ακινητοποιηση απο τα 100 χ.α.ω.) μπορω να επιτεθω… παντου.
Ομως, ολα τα παραπανω, οπως και οι αριθμοι των επιδοσεων, δεν ειναι αρκετα για να πουν την πληρη αληθεια. Την οποια πληρη αληθεια, ειναι ικανη να πει μονο η αισθηση που αφηνει η Stelvio οταν την οδηγεις και, ειδικα, οταν την οδηγεις γρηγορα. Οταν επιταχυνεις με τον διλιτρο να ουρλιαζει, ανεβαζεις απο τα paddles και ακους αυτο το υποκωφο σκασιμο απο τη διπλη εξατμιση, πλακωνεσαι στα φρενα και αισθανεσαι σαν να εχεις ριξει αγκυρα, στριβεις με το θεϊκο τιμονι και αισθανεσαι οτι πατας σε γραμμες τραινου. Οταν η Stelvio σε αφηνει να κανεις ο,τι θες, να παιξεις γυρνωντας την ουρα της, να μπεις «χυμα» στη στροφη για να την κανεις να υποστρεψει και να σε κρατα «στον ισιο δρομο», να πλακωθεις στα φρενα επανω στο apex και να μη σε αφησει να χασεις τη γραμμη σου. Γι’ αυτα και πολλα ακομα που δεν περιγραφονται, τα 70+ χιλιαρικα που κοστιζει, τ’ αξιζει και με το παραπανω. Γιατι αποδεικνυει το λογο για τον οποιο καποτε γραφονταν ποιηματα για την Alfa Romeo, επειδη αποτελει αποδειξη του γιατι αυτη η μαρκα, εχει τοσους φανατικους, ειναι τοσο ονομαστη. Μονο που τωρα, δεν την θελεις επειδη ειναι μια Alfa Romeo, αλλα επειδη ειναι ενα πραγματικα εθιστικο αυτοκινητο…
To TopSpeed.gr εδωσε το \”παρων\” με τη Stelvio στο meet των Ελληνων petrolheads , οπου το διασκεδασαμε ολοι με την ψυχη μας
Tip: Η καταναλωση, σε ρυθμους νορμαλ, κινηθηκε περιπου στα 12 lt/100 km. Αλλα, λογικα, αυτο δεν (θα επρεπε να) ενδιαφερει κανεναν.
