Γραφει ο Ξενιος Κοφτερος
Μεγαλωσα στην δεκαετια του ’80. Θυμαστε, τοτε που τα αυτοκινητα, λιγο- πολυ ηταν τετραγωνα, τριγωνα και οποιοδηποτε αλλο γεωμετρικο σχημα με ακμες μπορειτε να σκεφτειτε.
Ο πατερας μου, ειχε ενα Datsun 180SSS, κουπε, δυνατο για την εποχη του και, καθοτι σχεδιασμενο την προηγουμενη δεκαετια, ειχε τις καμπυλες του. Αλλα, εκτος απο τον ηχο των διπλων καρμπυρατερ, δεν μου διεγειρε τις αλλες αισθησεις.
Ενας μακρινος θειος, ειχε μια λευκη θεα. Οσο κι αν σας φαινεται περιεργο, δεν θυμαμαι καμια αλλη Alfa Romeo απο εκεινη την εποχη αν και τοτε, ακομα πρεπει να κυκλοφορουσαν πολλες. Ισως να φταιει το οτι ημουν σπασικλας και δεν πολυ κυκλοφορουσα, δεν ξερω. Αλλα εκεινη! Εκεινη την θυμαμαι. Παρκαρισμενη, λευκη, ομορφη. Μια Alfa Romeo Bertone coupe. Τι μοντελο ηταν ακριβως θα σας γελασω, ο θειος πεθανε μικρος, το αυτοκινητο πουληθηκε και χαθηκαν τα ιχνη του. Εκτος απο εκεινα μεσα στο μυαλο μου.
Καμια τριανταρια χρονια μετα και ενω η ονειρικη κουπε ηταν παντα στο πισω μερος του μυαλου μου, ετυχε, καπου μακρια, να βρεθει μια. Οχι πως το εψαξα ποτε σοβαρα για καμια εδω γυρω. Απλα διαβολικη συμπτωση, με συνωμοτη τον αδερφο μου στην Αμερικη. Στο περιπου και μετα απο καμια- δυο μπυρες (φανταζομαι) του ειπα \”παρε την και βλεπουμε\”. Την πηρε λοιπον και ηταν μια γνησια αμερικανικη 1750 105.51 GTV, γεννημενη τον Νοεμβριο του 1968. Πρωτη φουρνια για το Model Year 1969 και την μερικη ανασχεδιαση του μουτρου μετα τις scalino.
Ενα χρονο εμεινε να περιμενει στην Αμερικη να δουμε τι θα την κανουμε. Να την φτιαξουμε εκει; Και να την χαιρομαι καθε δυο-τρια χρονια που θα πηγαινω; Να ερθει εδω και να την χαιρεται αυτος καθε τοσο; Στο ενδιαμεσο, ενας φιλος, εφτιαχνε το δικο του ονειρο. Μια Alfa παλι, Spider δε του 1977. Κι αυτο ταλαιπωρημενο, με πολλες αμαρτιες κοψε-ραψε. Αλλα την εφτιαξε, με μερακι και ιδρωτα και, μπορει κανεις να πει, ισως να ειναι η καλυτερη του νησιου, οχι σε γνησιοτητα, αλλα σε ποιοτητα δουλειας που εχει γινει.
Τον εβλεπα πως δουλευε, πως ψαχνοταν για την καθε λεπτομερεια. Οταν μπορουσα να κλεψω λιγο χρονο, πηγαινα και χαζευα και, ας πουμε οτι βοηθουσα και λιγο, στα απλα. Εκει μου καρφωθηκε η ιδεα: Θα φτιαχτει εδω! Θελω να το ζησω αυτο, μερα με την μερα, πρωτα να διαλυεται και μετα, σιγα -σιγα να ξαναπαιρνει μορφη, καλυτερο απ\’ οτι βγηκε απο το εργοστασιο τοτε. Γιατι δεν θα ειναι ενα προϊον, αλλα ενα τεχνημα πονου, κοπου και αγαπης.
Το σεναριο συμφωνηθηκε με τον αδερφο μου, η GTV φορτωθηκε σε πλοιο και κατεληξε στην Κυπρο. O φιλος με τη Spider, ο Βασιλης, ηταν σαν να σκεφτοταν ο,τι σκεφτομουν και, οχι μονο δεχτηκε την προταση, αλλα το προτεινε κιολας! Σαν σε μια σχεση: Ποτε δεν ξερεις ακριβως πως εγινε επισημη!
Ακομα ενα χρονο περιμενε υπομονετικα σκεπασμενη. Μεχρι να βγει το πλανο, να βρεθει ο χωρος, να μαζευτει το χρημα. Σ\’ αυτο το διαστημα, μεταξυ καφε, μπυρας και νατσος οργανωθηκαμε, οσο μπορουσαμε, αλλα ναι, τελικα αρχισαμε. Ειναι ωραιο να βρισκεις καποιον που να βλεπει περα απο το μεταλλο, περα απο τα λεφτα, να βλεπει το ιδιο ονειρο μαζι σου.
Στον πρωτο μηνα τωρα, ξηλωσαμε μηχανικα μερη, καμπινα, μονωσεις και τζαμια. Τελικα, η διαισθηση αποδειχτηκε σωστη και ας μην ειχα, τοτε που την αγορασαμε, τις γνωσεις που μαζεψα στην πορεια για την αναπαλαιωση. Προκειται για μια γνησια 1750 Μκ1 αμερικανικη, με ολο το εσωτερικο οπως επρεπε να ειναι, ακριβως οπως βγηκε απο το εργοστασιο. Με εργοστασιακη καλωδιωση και βυσματα, με ολες τις ιδιομορφιες που η σχεδον βιοτεχνια τοτε Alfa επελεγε να βαλει σε καποια μοντελα και σε καποια οχι.
Μερικα παραδειγματα; Οι aμερικανικες δεν εχουν διακοπτη φωτισμου οργανων, αλλα διακοπτη φωτων ομιχλης. Τα εσωτερικα φαναρια δεν ειναι η μεγαλη σκαλα αλλα ομιχλης. Τα χερουλια των παραθυρων ειναι διαφορετικα απο τις ευρωπαϊκες, τα ιδια που θα εμπαιναν μετα απο 4 χρονια στις διλιτρες. Και δεν ειναι μονο αυτα. Εχουμε επισης: Διαφορετικο κεντρικο καθρεφτακι,
τεσσερις πλαϊνους δεικτες πορειας στρογγυλους, πορτοκαλι μπροστα, κοκκινους πισω, εργοστασιακες ζωνες ασφαλειας μπροστα, πισω κλπ. κλπ.
Στην παρουσα φαση, η κυρια ενασχοληση ειναι ο ελεγχος, καθαρισμα, γυαλισμα η γαλβανωση ολων των εξαρτηματων, μικρων και μεγαλων, ειτε φαινονται ειτε οχι. Το αμαξωμα θα τριφτει τελειως, στο χερι. Θα περαστει με ασταρι και μετα θα παει φαναρτζη. Για να φτιαχτουν οι αμαρτιες, οχι με στοκο, αλλα με ολοκαινουρια πανελ. Σκουρια ελαχιστη, μονο στα δαπεδα των επιβατων που και αυτα θα αντικατασταθουν με καινουρια.
Μετα απο ολη αυτη την περιποιηση θα ερθει πισω σε μας. Θα ξαναμπει σιγα σιγα η καμπινα στη θεση της, ολα οπως ηταν τοτε, λιγο πιο γυαλισμενα, αλλα ολα οπως ηταν τοτε.
Τα μηχανικα μερη θα ελεγχθουν, θα αλλαχτουν ολοι οι ελαστικοι συνδεσμοι και θα ξαναμπουν στην θεση τους.
Στη θεση του μοτερ θα ξαναμπει, αμα τη ανευρεσει του, ενα αμερικανικο 0551 1750 , για να κλεισει το παζλ.
Θα μπορουσε να γινει πιο γρηγορο, πιο στριφτερο, πιο χαμηλο, αλλα ο τελικος στοχος δεν ειναι αυτος. Υπαρχουν πολλα αμαξια σημερα που τα κανουν αυτα.
Ο στοχος ειναι μια χρονομηχανη, οπως θα ηταν αν το 1969, εμπαινα σε μια αντιπροσωπεια της Alfa στην Καλιφορνια, εδινα τις 4-5 χιλιαδες δολαρια που ζητουσαν, επαιρνα τα κλειδια και εφευγα με μια λευκη Ιταλιδα, αυτην την λευκη Ιταλιδα.
Δεν εχουμε Big Sur εδω και Napa Valley, αλλα υπαρχουν και εδω ησυχοι δρομοι, μακρια απο τα φωτα της πολης. Με φανταζομαι βραδυ, με φεγγαροφως, σε μια ορεινη διαδρομη, μετα την ηρεμη βολτα, παρκαρισμενο σε μια εσοχη. Να την αγγιζω με τα ακροδακτυλα ακουμπημενος πανω της, να αναβω ενα Lucky Strike και να κοιταω το φεγγαρι, η δικια μου ευδαιμονια…
TopSpeed.gr Tip: Ο αυθεντικος τιτλος του κειμενου του κ. Κοφτερου, ειναι \”Un grande viaggio\”, δηλαδη \”ενα μεγαλο ταξιδι\”. Σε αυτο το \”ταξιδι\”, της αναπαλαιωσης αυτης της πανεμορφης Alfa, μαζι με τον φιλο του, Βασιλη, δεν θα μπορουσαμε να τους αφησουμε μονους. Η ενοτητα \”Garage\”, τους αφιερωνεται, εφεξης και, μεσα απο αυτη, θα παρακολουθουμε, ανα τακτα διαστηματα, το ταξιδι με τη χρονομηχανη, μεχρι η Alfa να γυρισει πισω στο 1969…
