Για εναν περιεργο λογο που δεν μπορω να κατανοησω, το Citroen C1 ειναι δημοφιλεστατο στις ταξεις των γυναικων. Στο… γκαλοπακι που εκανα, λες και η Citroen τους ειχε κανει… μαγια, δεν βρεθηκε γυναικα που να μη δωσει τη σχεδον τυποποιημενη απαντηση «χαριτωμενο ειναι». Ενταξει, γαλλικο ειναι -και οι Γαλλοι ξερουν απο φινετσα. Αυτο, ειναι βασικο για τις -περισσοτερες- γυναικες (μονο;) και επειτα ερχεται η πρακτικοτητα. Ετσι λοιπον, μπορουμε να… πλησιασουμε το λογο για τον οποιο το μικρο, το οποιο εχει αναπτυξει απο κοινου το PSA Group (Peugeot/Citroen) με την Toyota, σε αυτη του τη μορφη που εκφραζει τη συγχρονη, δυναμικη, μοδατη σχεδιαστικη γλωσσα της Citroen, ειναι τοσο δημοφιλες. Το ερωτημα ειναι αν το αξιζει, αντικειμενικα (αφου ολοι ξερουμε οτι οι γυναικες δεν ειναι και τοσο… αντικειμενικες).
Στα χερια μου, πηρα την πενταπορτη εκδοση Airscape με την υφασματινη αναδιπλουμενη οροφη και τον τρικιλυνδρο κινητηρα βενζινης 1,2 λιτρων με τους 82 ιππους. Ημουν, ως συνηθως, αρνητικα διακειμενος. Η συμβιωση μαζι του ομως, με επεισε οτι αξιζει να το αγορασει κανεις. Γιατι;
Το «ειναι» του
Κατ’ αρχας, αν ειναι να το αγορασεις, να το παρεις σε αυτη την εκδοση. Με την υφασματινη οροφη, η οποια ανοιγει με το πατημα ενος κουμπιου, πολυ γρηγορα και χωρις διαδικασιες. Επισης, ρυθμιζεται στο ποσο ανοιχτη θα ειναι. Αυτο ειναι το πρωτο point. Σε μια χωρα σαν την Ελλαδα, το, ουτως η αλλως χαριτωμενο C1, θα σου φτιαχνει τη διαθεση, ακομα και στο δρομο για τη δουλεια, στη μουντη Αθηνα.
Δεν θα σταθω στην εξωτερικη του σχεδιαση. Στα στρογγυλα φαναρια με το «φρυδι» απο πανω τους, το σημα της Citroen που διατρεχει την καλοσχεδιασμενη μασκα με τα ακροβολισμενα καθετα led, το αρμονικο πλαϊνο μερος και το πισω με τα μεγαλα φωτιστικα σωματα. Αλλα στην εσωτερικη.
Μεσα, το C1 δινει μια περιεργη αισθηση νεανικοτητας. Συνδυαζει το λιτο και το ρετρο, κατα εναν περιεργο τροπο, με το φρεσκο, το νεανικο, το πολυ συγχρονο. Και σε αυτο, δεν παιζουν ρολο μονο τα πολυ ομορφα (και παρα πολυ ανετα!) καθισματα με την πανδαισια χρωματων στα πλαϊνα τους. Το ταμπλο με τα σκληρα πλαστικα διατρεχουν γραμμες που του προσθετουν αυτο το «κατι» στην εικονα του. Πισω απο το τριακτινο τιμονι, προβαλλει ο «σπαρτιατικος» πινακας οργανων με την ενδειξη του ταχυμετρου να δεσποζει και τις υπολοιπες (εκτος του στροφομετρου, που απουσιαζει) σε εναν ηλεκτρονικο πινακα, στο μεσο του.
Αν και ο οδηγος εχει ολα τα απαραιτητα χειριστηρια στο τιμονι, διπλα του, ακριβως στο υψος του πινακα οργανων, βρισκεται το ηχοσυστημα, στο οποιο μου αρεσε πολυ αυτη η ρετρο επιλογη της «βελονας» του ραδιοφωνου. Ακριβως απο κατω, στο υψος του δεξιου χεριου του οδηγου, βρισκονται τα χειριστηρια του aircondition/ καλοριφερ, τα αλαρμ, ο αναπτηρας και, χαμηλοτερα, το USB port. Δεν χρειαζεται λοιπον να μιλησουμε για εργονομια. Ο/η οδηγος, τα εχει ολα στο χερι του!
Στην καθημερινοτητα, το C1 ειναι πρακτικο και ευχαριστο στη χρηση, αφου εχει, εκτος της… χαριτωμενιας και της εργονομιας, αρκετες ποτηροθηκες οπως και θεσεις για μικροπραγματα, καθως και ντουλαπακι.
Στο πισω μερος, η εικονα ειναι περιπου ιδια. Λεω «περιπου», επειδη οι πισω επιβατες θα εχουν τις δικες τους πορτες μεν, θα εχουν παραθυρα με ανακληση δε, ενω οι χωροι ειναι οσοι θα περιμενες για ενα αυτοκινητο που δεν ξεπερνα σε μηκος τα 3,5 μετρα. Τα 168 λιτρα του πορτ μπαγκαζ παντως, ειναι αρκετα.
Στο δρομο
Οταν γραφω για το C1 να κινειται, δεν μπορω να το φανταστω με κλειστη οροφη. Για την οποια πραγματικα εκτιμω οτι αξιζει να διαθεσεις κατι παραπανω για να την εχεις. Οχι μονο επειδη φερνει αυτο τον αλλο αερα στο εσωτερικο, αλλα και επειδη ειναι ποιοτικη. Εσωτερικα, διαθετει επενδυση, ενω η συναρμογη της, οταν κλεινει, ειναι αριστη. Το πλεον ευχαριστο ειναι οτι δεν διαπιστωσα στροβιλισμους και αλλα τετοια ενοχλητικα φαινομενα στην καμπινα, με την οροφη ανοιχτη, ακομα και σε ταχυτητες οπως τα 150 χαω!
«Μα καλα, πιανει τα 150;» το ερωτημα. Η αληθεια ειναι πως, με αυτο το μοτερ, το C1 ειναι κατι παραπανω απο σβελτο στο δρομο. Με κατι παραπανω απο 900 κιλα βαρους και 82 ιππους, τα 10,9 δευτερολεπτα για τα πρωτα 100 χαω απο σταση και η τελικη των 170 ερχονται σαν… παιχνιδακι. Το μακρυ (πιο μακρυ δεν… γινεται) πενταρι κιβωτιο κανει πιο απολαυστικο τον ελαστικο κινητηρα και φυσικα, χαριζει σε οικονομια, οπου, ουτως η αλλως δεν υπαρχει προβλημα. Η μεση καταναλωση με σβελτες μετακινησεις και το δεξι ποδι στο πατωμα (sorry, δεν μπορω να οδηγησω αλλιως) κυμαινεται περιπου στα 6,5 lt/100 km ενω με μετακινηση… πολης (ανθρωπινη, δηλαδη), ευκολα το ριχνεις κατω απο 5,5.
Εκπληξη ειναι το τιμονι του, το οποιο ειναι ελαφρυ μεν, προσφερει δε πολυ καλη πληροφορηση για το πατημα στο δρομο. Πολυ καλη και η αναρτηση με το γονατα Μακφερσον εμπρος και τον ημιακαμπτο αξονα πισω, αφου το μικρο Citroen δεν κοπαναει στις –παμπολλες- ανωμαλιες των ελληνικων δρομων, ουτε ομως χανει ευκολα την επαφη του με αυτον.
Η συμπεριφορα του ειναι ουδετερη, με κλισεις που δεν θα προβληματισουν και, ακομα και αν το πιεσεις μετα το οριο του με σκοπο να υποστρεψει, τα ηλεκτρονικα θα παρεμβουν και θα το επαναφερουν στην ταξη. Πολυ καλα και τα φρενα του, δημιουργουν ενα συνολο το οποιο βοηθα για σβελτη μετακινηση στο αστικο περιβαλλον για το οποιο προοριζεται.
